مقایسه روش وکیوم تراپی زخم و پانسمان نوین در ترمیم زخم های فشاری

زخم های فشاری (PU) در اثر فشار حفظ شده بین برجستگی استخوان و تخت بیمار ایجاد می شود که منجر به ایسکمی و نکروز بافت های درگیر می شود.

مناطق شایع ایجاد زخم بستر

این زخم ها در بیمارانی که محدودیت های حرکتی دارند، مانند آسیب های نخاعی (پاراپلژیک و کوادری‌پلژی) و بیمارانی که تحت آرامبخشی طولانی مدت هستند، شایع است.

شایع ترین نواحی پیشرفت آنها نواحی استخوان ساکروم، سیاتیک، لگن، پاشنه پا و پس سر هستند.

مقایسه درمان های رایج زخم فشاری

در سال ۲۰۰۲، گروهی از پژوهشگران یک مطالعه تصادفی و کنترل شده با ۴۱ بیمار مبتلا به زخم های فشاری عمیق انجام دادند و وکیوم تراپی را با ژل های سرعت دهنده بهبود موضعی مقایسه کردند. میانگین درصد کاهش عمق زخم در گروه وکیوم تراپی بیشتر بود (۵۱.۸٪ در مقابل ۴۲%) میانگین تعداد مویرگ ها در هر زمینه بستر زخم نیز در گروه وکیوم تراپی بیشتر بود، پژوهشگران بیان کردند که وکیوم تراپی در مقایسه با درمان موضعی ژل ترمیم و نئوواسکولاریزاسیون را تسریع میکند.

پژوهشگران، در سال ۲۰۱۲، یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده را بر روی بیماران با درجه زخم فشاری III و IV  انجام دادند که مزایای برتر وکیوم تراپی زخم را در مقایسه با پانسمان های نوین نشان داد.

نتیجه گیری

از زمان معرفی، وکیوم تراپی زخم به یک روش شناخته شده در درمان زخم های پیچیده تبدیل شده است. با وجود انباشته شدن شواهد در سال های اخیر، وکیوم تراپی زخم هنوز برای بسیاری از جراحان شک و تردید ایجاد می کند. اگرچه کاربرد آن پیچیده نیست، دانش کافی از مکانیسم عمل و نشانه های اصلی آن می تواند استفاده از آن را بهینه و منطقی کند و منجر به ترمیم موثرتر زخم شود. وکیوم تراپی زخم باید زرادخانه درمانی جراحان را برای درمان پیچیده ترین زخم ها تشکیل دهد.    

منبع: https://www.scielo.br/j/rcbc/a/W6qy4BFN9DkdTRsGy6jrfkk/?lang=en&format=html#