در سال های اخیر متاسفانه سر در گمی قابل ملاحظه ای در رابطه با فشارهای گوناگون در درمان وکیوم تراپی زخم بین برخی از کارشناسان و کادر درمانی زخم به وجود آمده است. این سردرگرمی می تواند ناشی از عدم توانایی تولید کننده سیستم وکیوم تراپی زخم در آموزش و راهنمایی صحیح کادر درمانی زخم و یا گمراه کردن کادر درمانی زخم در راستای روش تبلیغاتی نامناسب باشد. جهت اصلاح این سردرگمی نگاهی کوتاه به چکیده تاریخچه این متد درمانی و سپس فراگیری از نتیجه برخی از تحقیقات در رابطه با نوع فشار لازم می باشد.
بعلت اثر بهبودی بخشِ وکیوم تراپی زخم در درمان انواع زخم های پیچیده و مزمن، این روش درمانی به طور قابل ملاحظه ای رواج یافته است. پانسمان وکیوم تراپی زخم منجر به مرطوب نگه داشتن سطح زخم، جدا کردن ترشحات مضر، کاهش التهاب، جمع کردن لبه زخم، تحریک مکانیکی بستر زخم، افزایش جریان خون و افزایش تشکیل بافت های ترمیمی می شود. رایج ترین نوع درمان، وکیوم تراپی زخم با استفاده از فشار ممتد (Continues Pressure ) به معنای ثابت نگه داشتن فشار در یک سطح می باشد.
نوع دیگر فشار (Intermittent Pressure) می باشد که در این حالت فشار به طور تکراری بین یک فشار منفی و صفر نوسان می یابد. این نوع فشار علیرغم موثر بودن در تشکیل بافت ترمیمی، به علت ایجاد درد و ناراحتی برای بیماران کنار گذاشته شده است.
لذا فشار درمانی ناممتد (Noncontinuous) برای انتقال ملایم بین دو سطح مختلف فشار منفی ارائه شده است. در سیستم های مدرن از حالت های فشاری متغیر پیشرفته تری که فشار به صفر نمی رسند استفاده می شود.
حالت های فشاری را می توان به دو گروه تقسیم کرد، حالت ممتد (Continues Pressure ) و حالت ناممتد (Discontinues Pressure. حالت ناممتد شامل حالت intermittent می باشد که همانطور که گفته شد دیگر استفاده نمی شود و حالت موجی (Wave) می باشد.